Buiten mijn woonplaats winkelen
Iets wat ik al jaren niet meer had gedaan en dan puur doordat ik het niet meer durfde met mijn straatvrees. Vorig jaar was het dan zover dat ik die angst aan zou pakken. Mijn nieuwsgierigheid naar de Primark overwon het van mijn angsten en zo pakte ik samen met mijn oom, een goede vriend van ons en mijn moeder de bus naar Arnhem waar voor mij de dichtstbijzijnde Primark zit. Van tevoren had ik nooit verwacht dat het zo goed zou gaan, maar ik kon die avond terugkijken op een hele geslaagde dag. Zo geslaagd dat mijn moeder en ik de maand erop weer een dagje naar Arnhem gepland hadden.
Met de bus durven reizen
Alleen al de gedachte aan het reizen met een bus gaf mij paniek. Allemaal mensen om mij heen in een, voor mijn gevoel, klein hokje. En nog erger wat als het enorm druk is en je helemaal opgepropt staat tussen die mensen. Nee een bus zou je mij never nooit inkrijgen. Tot ook eind vorig jaar, want als je naar Arnhem wilt met zijn allen en niemand een auto heeft, dan moet je toch wat. Gelukkig was het niet ontzettend druk en ik moet zeggen dat ik er zelfs van genoten hebt. Het gevoel van de vrijheid om ergens heen te kunnen gaan en alles onderweg te kunnen bewonderen. Ik voelde mij weer echt de kleine Lies die zo kon genieten van een auto of busritje.
Niet meer de hele dag op bed liggen
In het begin van mijn angststoornis durfde ik helemaal niks meer. Ik lag alleen nog maar op bed omdat het mijn veilige plekje was. Zodra ik opstond begonnen de paniekaanvallen gelijk toe te slaan en om ze te stoppen dook ik daarom maar gelijk weer in bed. Zelfs even beneden naar de w.c. gaan was al een groot probleem. Stapje voor stapje ben ik weer meer naar beneden gegaan en ben ik daar dingen gaan zoeken om te doen als afleiding. Steeds ging het wat beter en momenteel kan ik zeggen dat ik alleen nog in mijn bed lig als ik ook echt ga slapen of als ik even een momentje heb dat ik merk dat mijn energie helemaal op is.
Meer voor mezelf durven opkomen
Voor mezelf opkomen deed ik eigenlijk nooit. Ik liet alles en iedereen maar gewoon gaan en vooral ook om ruzies uit de weg te gaan. Door mijn angststoornis ben ik steeds meer gaan leren om wel voor mezelf op te komen en ook aan te geven als ik iets gewoon echt niet trek. Iets waarvan ik besef dat het voor anderen ook heel gek is, want ze kennen mij altijd als het meegaande typetje die ook geen nee zou zeggen op iets. Ben ik er mensen door kwijtgeraakt? Ja dat zeker, maar ik besef ook juist doordat ik ze kwijt ben geraakt dat ze eigenlijk altijd misbruik van mij hebben gemaakt. Ze wisten gewoon dat ik nergens tegenin zou gaan en geen nee zou zeggen.
Een hele dag van huis weg zijn
Nu bedoel ik niet een dagje weggaan zoals het naar Arnhem gaan, maar echt een hele dag bij iemand anders op visite zijn. Zodra ik geen afleiding heb zal de paniek toeslaan en dat was nou precies waar ik vanaf wilde. Vorig jaar ben ik daarom ook de hele eerste Kerstdag naar mijn oom geweest. Ik heb die dag genoten van alles en vond het zelfs jammer dat het alweer zo laat was en we toch echt weer eens naar huis moesten.
Een angst die er bij mij bij was gekomen was slik en stik angst. Zo'n 3 jaar geleden was ik zoute krakelingen aan het eten en toen schoot het al iets te vroeg mijn keel in. Slikken lukte op dat moment zo snel niet doordat ik in paniek raakte. Achteraf is het misschien maar 5 seconden geweest dat het slikken niet lukte, maar ik was gelijk een angst rijker. Ik durfde bijna niks meer te eten of drinken en probeerde ik het toch, dan blokkeerde mijn keel gewoon. Met de tijd is dat gelukkig weer steeds beter gegaan en momenteel durf ik weer alles te eten en drinken. Al merk ik wel dat als ik enorm moe ben dat de angst af en toe wel weer een klein beetje de kop opsteekt, maar gelukkig heb ik het dan al wel snel weer onder controle.
Niet meer alles opzoeken op internet
Alles wat ik in mijn lichaam voelde wat niet normaal was zocht ik op internet op. Ik kwam vaak de meest erge dingen tegen die ik dan ook echt dacht te hebben. Op een gegeven moment merkte ik dat ik alleen maar mezelf van alles zat aan te praten, want op de momenten dat ik nergens aan dacht had ik de symptomen ook niet. Tijd dus om het af te leren om elk klein dingetje op te zoeken. Ik had nog maar één site waar ik van mezelf op mocht kijken en dat was deze : Chronische Hyperventilatie Symptomen. Op deze site staan alle symptomen waar ik last van kan hebben als ik paniekaanvallen heb. Elke keer als ik weer iets voelde, dan keek ik in het lijstje of dat er tussen stond. Het stond er dan ook altijd tussen en zo stelde ik mezelf gerust dat het gewoon weer mijn angsten waren.
Alleen een winkel ingaan
Door mijn straatvrees durfde ik niet alleen meer te winkelen. Ik had de angst dat er iets zou gebeuren en er dan geen bekende van mij bij zou zijn. Nu is het ook nog eens de plek waar ik mijn eerste paniekaanval heb gekregen, dus dat maakte het nog enger. Inmiddels durf ik gewoon alleen een winkel in te gaan terwijl mijn moeder of diegene die op dat moment bij mij is een andere winkel ingaat. Echt helemaal alleen naar een winkel gaan is mij ook een paar keer gelukt, maar ik merk dat ik dat nog wel moeilijk vind.
Geen dwanghandelingen meer
Uit angst moest ik altijd alles controleren voordat ik van huis wegging of wanneer ik ging slapen. Ik had een hele routine van het checken van de deuren en ramen, stekkers in het stopcontact, alle kaarsjes in huis en ook de asbakken moesten eraan geloven of echt elke sigaret wel uit was. Het is zo vermoeiend om elke keer weer alles af te gaan en te checken. Zelfs als mijn moeder zei dat iets dicht of uit was, dan moest ik het van mezelf alsnog weer checken om daar zeker van te zijn. Nu sta ik er heel bewust bij stil met alles wat ik doe zodat ik daar aan terug kan denken als ik een twijfel momentje heb en er weer naartoe wil gaan om het te checken. Daarnaast heb ik ook weer het vertrouwen in anderen terug dat als ze zeggen iets gedaan te hebben, dat het dan ook echt zo is.
Dit waren een aantal dingen die ik door de tijd heen overwonnen heb. Voor veel mensen zullen het kleine, alledaagse dingen zijn die er gewoon bij horen. Voor mij zijn het hele grote stappen geweest om dit allemaal weer te durven. Ik weet ook dat ik er nog lang niet ben, maar ik ben al wel heel trots op wat ik nu allemaal overwonnen heb.
Ik besef ook dat het heel erg persoonlijk is. Ik heb daarom een tijdje getwijfeld of ik hierover zou schrijven, dus ik hoop toch dat jullie het leuk of interessant vonden om het te lezen. Of dat het misschien herkenbaar zal zijn voor iemand. Ik kan mij ook voorstellen dat het vragen zal oproepen. Wil je daarom graag iets weten mag je dat altijd in de comments vragen en dan zal ik het ook zeker beantwoorden. Daarnaast ben ik ook benieuwd of jullie het interessant zouden vinden als ik eens een artikel schrijf over hoe mijn angststoornis precies ontstaan is. Laat het mij daarom zeker even weten in de comments!
Veel Liefs,
Lies
